part 1:
naber lem sevgili günlük. ben fena değilim ya. iyi sayılırım hatta. iyiyim lan hatta.. valla..
yazmış olmak için yazmıyorum yahu. içimden geldiği için.. her neyse,
başlangıcı nereden alsam diye düşünüyorum da. istanbul'a dayanıyor.. hatta biraz daha bile eskiye. birkaç hafta falan..
olmuyordu hiçbir şekilde, sanırım yapamıyorduk, ya da ben yapamıyordum. bilmiyorum artık. yapamayan bir taraf vardı en azından. orası kesin.. günden güne daha da zor oluyordu birşeylere katlanmak. her gün 'gideceksin bir gün' lafını duya duya insan, gideceğini sanıyor bir gün gerçekten. ki oldu o da.. gittim ben. olabilecek en salak şekilde hatta. niye öyle yaptım bilmiyorum. çok ilginç. ama içimdeki dürtüyü durduramadım. gitmem gerekti ve hiçbir zaman yapamadığım gibi bu sefer de yapamamıştım. gittim ama giderken yıktım her şeyi. yaktım. o zaman pişman değildim. şimdi de pişman mıyım bilmiyorum açıkçası. ama o zamanki gibi hissetmediğimi biliyorum. birçok şey çok farklı bu gün. bir şeylerin eksikliği hep orada. bıraktığım yerde.. her neyse.. mekan istanbul. ve ben gittim. hiç gitmediğim gibi hem de.. o gün, bütün gün yani, simülasyonlar vardı aklımda.. içtik ata'yla taksim sokaklarında, cebimizdeki üç kuruşla.. eve dönerken, 'bitti abi' dedim.. 'bitti'.. nasıl olacaktı bilmiyordum ama, bitecekti. içimi dolduran şeyler vardı ve ben dayanamadım. ilk defa o kadar aciz hissettim kendimi. ileri sürebileceğim hiçbir mantıklı sebep yokken götümden uydurduğum şeylerle, bitti(m).. haklı görüyordum kendimi. mantıklı olan da buydu aslında. öteki türlü boşluğun ortasına düşerdim. hazır kafa iyiyken, diyebileceğim her şeyi derim. ne olursa olur dedim. birçok kez beni çizgiden döndüren alkol, bu sefer kaleye girmeme sebep oldu. cesaretli oluyor insan içince. çok daha kesin kararlar alabiliyor. bunu bile bile içtim belki de. belki o gücü bulabilirim diye.. bulmuştum. ama bazı şeyleri bulmuşken, bazı şeyleri de kaybettim. cansuyu mu kaybettim. bunu bir süre sonra fark etmiş olmam birşeyleri değiştirmeyecek asla. biliyorum. ama insan geç de olsa fark ediyor be günlük. valla bak..
belki de ihtiyacım olan tek şey nefes almaktı. toprağımı delip, gün ışığını görebilmekti biraz. belki öyle daha iyi olabilirdi. daha az yorulurdum belki.
ama her şey oldu, bitti..
end of part 1..
